169

karanlık sokağa karıştığında arkasında söylenecek çok söz bırakmıştı. ama bu bir gerçekti ki söylenecek sözler hiç bitmezdi.
ışığa doğru yürürken sürüklenen gölgesi geri gidiyordu sanki. artık durmamalı ve ilerlemeliydi. içindeki o hep anlamsız ve saçma şarkıların şefliğini yapan neşeli ses aynı anda söylemeye başlamıştı: "marş marş marş ileri ileri..."
meraklı kadınlar pencereyi aralayı bu ayazda sokaktan geçenin kim olduğuna bakıyorlardı. kediler karanlık içinde parlayan şaşkın gözleriyle, gizli iş çevirirken yakalanmışcasına siniyorlardı bir köşeye.
ayak sesleri dışında bütün seslerin kesildiği yer burası değil, sanki koskoca şehirdi. oysa capcanlı akıyordu hayat.
kendini dinledi. suskundu. bağırsa içinde sesi yankılanacak kadar. sonra sordu:

kimim ben?